‘Hopen op veel monteurs in 2025,’ schreef een trouwe lezeres in reactie op het Toilet-Op-Maat-gebed-zonder-end. Nou, er zijn al vele geweest. Hoeveel? Ik ben binnen drie weken in 2025 al de tel kwijtgeraakt.
Allereerst die snert-wc. Tussen kerst en oud en nieuw deed het ding het voorbeeldig, en toen werd het weer hommeles. Ik noteerde alle missers en maande TOM daarmee aan tot gezwinde spoed. Eerst was hun verhaal dat ik niet goed op de pot zat waardoor het zittingcontact niet zou werken. 'Hoort u het piepje wel als u plaatsneemt?' Echt wel. De volgende verklaring was dat de badkamerbetegeling te donker was en zodoende het infraroodsignaal frustreerde. Daarna kwam de boodschap dat het bedieningspaneel en de afstandsbediening goed opgehangen moesten worden voor het beste resultaat. B*llsh*t.
En nu komt adviseur KJ ons doodleuk vertellen dat dat in theorie allemaal wel zou kunnen, maar dat in ons geval geen van die opties van toepassing is. Terug naar punt 1 van de checklist dus: zit u wel goed op de pot? Ja, ik hoor het piepje...
Met de billen bloot
Ik heb hier geen geduld meer voor. Ik heb die vragen ettelijke keren beantwoord en in de mail aangegeven wat ik allemaal aan gebreken geconstateerd heb. De hoofdknoppen doen het over het algemeen wel (dus niet altijd), maar als je kracht, temperatuur, positie of beweging van de douchestraal naar believen wilt aanpassen, gaat het vaker mis dan goed. En na een aantal missers reageert het ding helemaal niet meer. Daar zit je dan.
KJ heeft mijn lijstje niet bij de hand en vermoedelijk zelfs niet eens gezien. Lijdzaam kijk ik toe hoe hij, geknield voor de pot, telkens op drie hoofdknoppen drukt en successievelijk de waterstraal tegenhoudt met zijn handen. Ik wil hem graag zeggen dat-ie juist de gesignaleerde manco's moet testen met de afstandsbediening, maar ik sta en zit machteloos. Ik heb sterk de neiging die hele 120 kilo KJ in zijn blote billen tussen de armleggers van de wc te proppen en dan zelf de meest foute knoppen in te drukken onder het motto ‘wie niet horen (of in dit geval: lezen) wil, moet maar voelen'. Heeft hij even geluk dat ik gekluisterd ben aan mijn elro!
De man stelt ten slotte voor om het eens met een andere afstandsbediening te gaan proberen. Hoe origineel! Dat heb ik twee maanden geleden al gesuggereerd, foeter ik onuitgesproken. Gekneveld en geboeid ALS ik ben, kom ik niet verder dan zijn brede rug een vernietigende blik toe te werpen en hem de eer van het idee te gunnen. 'Eind van de week maken we daar een afspraak voor.' Dat was dus bijna drie weken geleden. En toen?
Bedgeheimen
Dat gebeurt natuurlijk weer op vrijdagavond wanneer er geen mens (monteur) te bereiken is... Het elektrisch verstelbare hoog-/laagbed vertikt het. Wéer. Eens in de zoveel tijd het afgelopen jaar doet-ie het niet. Eerst geef je de hulp en je man de schuld, zij zullen wel achter de stekker zijn blijven hangen bij het stofzuigen of bed verschonen. Als ze verontwaardigd demonstreren dat er niets mis is met snoeren en stekkers, steek je de hand toch maar in eigen boezem. Je hebt vast niet goed gedrukt.
Maar als het steeds vaker voorkomt, ga je je toch achter de oren krabben. Uiteindelijk heb ik Man eens zo ver gekregen dat hij de leverancier belde. Toen hem gevraagd werd wat het bed precies níet deed, antwoordde hij dat het bed het nu wél weer deed; toen waren ze snel uitgepraat.
Ik wijt het geheimzinnige haperen aan ouderdom en gebrek aan onderhoud; in al die jaren dat ik dit verpleegbed in bruikleen heb, is er nooit naar omgekeken. Ik trommel Man op en toon hem ter plekke dat ik heus goed druk en dat het heus geen waanidee is. Man duikt onder het bed, rommelt daar wat en zegt dan dat-ie het ook niet weet. Maar wonder boven wonder - de bediening doet het wél weer. Rara?! Je gaat toch bijna aan jezelf twijfelen. Toch nog maar even aanzien of het euvel zich herhaalt, misschien komt het toch door zwakte van mijn vingers. Ik wil immers niet afgaan en later te horen krijgen dat het toch verbeelding was...
Onrust stoken
Hoe vaak er de afgelopen tijd een kachelmonteur langsgeweest en geraadpleegd is, dat moet je mij niet vragen... Zelf zit ik er redelijk warmpjes bij (doktersvoorschrift zelfs, in verband met de Raynaudklachten), maar de bovenverdieping heeft al maanden de bibbers. De grootste nood aldaar wordt gelenigd door middel van een elektrische kachel, maar dit is verre van ideaal en de energiekosten rijzen de pan uit. Er is intussen wel een nieuwe thermostaatkraan geplaatst en het hele systeem is een aantal keren ontlucht maar nog steeds zijn we deels verstoken van warmte.
De zoveelste monteur ontdekt dat de nieuw geplaatste thermostaatkraan kapot is. (Ja, Toilet-Op-Maat, nieuwe dingen kunnen óók kapot zijn, hoor...!). Dus nu is het wachten op een nieuwe, nieuwe kraan.
Ook onlangs ten tonele verschenen is de ketelonderhoudsmonteur, die tegenwoordig een wachtlijst heeft van bijna een halfjaar. Er is van alles mis met het ding, zo verblijdt ons de beste man bij de controle, maar na reparatie kan-ie nog jaren mee, verwacht hij. Egoïstisch en non-woke denk ik: gelukkig maar, anders hadden we per direct van het gas af gemoeten; laat die ingreep mijn tijd maar duren. Zo al meer dan genoeg gedoe en onrust hier. Tegen de tijd dat we echt over moeten, lig ik vast al in een verpleeghuis. Of onder de zoden.
Wel jammer dat de benodigde onderdelen elders besteld moeten worden en nog wel een tijdje onderweg zullen zijn. En ook heel jammer dat de cv-ketel na de partiële operatie in een ratelslang getransformeerd is en van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat hinderlijk rammelt als-ie draait.
Trippelaar
En nu we het er toch over hebben... elektrische trippelstoelen kunnen ook uiterst irritant zijn. Ineens willen ze niet meer omhoog of omlaag bijvoorbeeld; laad je ze dan op dan gaan ze plotseling niet meer traploos maar schoksgewijs omhoog en omlaag. Rugleuningen zakken spontaan omlaag en armleggers schieten wel eens los.
Die laatste twee problemen kun je zelf oplossen - dat wil zeggen: door een toevallig passerend personage laten verhelpen. Maar de motorische kant van de zaak vraagt om andersoortige expertise. Neem je contact op met de leverancier van je zelf aangeschafte trippelstoel dan krijg je te horen dat accu’s niet het eeuwige leven hebben maar dat je voor een paar honderd euro wel een nieuwe kunt kopen. Bij hen, uiteraard. Terwijl je dacht een volledig refurbished stoel te hebben aangeschaft die nog jaren mee kan.
Slipgevaar
Die stoel is bovendien de laatste tijd eigenlijk wel heel moeilijk te vertrippelen. Het gaat steeds zwaarder en in de wieltjes ritstelt ook al een soort sissende ratelslang mee. Blijkt dat ik een halve kapsalon meesleep. De eerste de beste passant is dus wederom de pineut en moet de halve pruik lospeuteren.
Het haarlozen lost helaas niets op, ik krijg de stoel nog amper voor- of achteruit. Mijn benen malen slippend rond maar ik kom geen steek verder (is zo misschien de Moonwalk ooit ontstaan?). Ok, dan ligt ook dit dus aan mezelf, denk ik somber. Mijn benen zijn ook al niet sterk genoeg meer, snik!
Tot ik het de fysiotherapeute vertel. 'We moeten wat aan mijn beenspieren doen want zus-en-zo'. Mijn gewaardeerde fysio zou mijn gewaardeerde fysio niet zijn als ze niet meteen een heldere ingeving had. “Laat je schoenen eens zien,” zegt ze. Ik steek mijn benen naar haar toe. “Dat dacht ik al,” zegt ze nuchter. ”Je zolen zijn gladgesleten!” Oeps!
Ik zal haar ook maar eens de wc, het bed en de kachel laten inspecteren.
Een week later direct toch maar die Skecher Hands Free Slip Ins gekocht, inclusief anti-slipprofiel. Reuze handig als je zelf je schoenen (bijna) niet meer aan kunt krijgen.
