Omdat ik schoon genoeg had van het blijven haken in sokken en broeken, heb ik me gisteravond in allerlei bochten gewrongen om op mijn manier toch een stukje van een geruïneerde nagel af te snijden. Het duurt even, maar dan heb je ook wat. Een kleine overwinning. Zo kan ik de periode tot de pedicure komt, wel overbruggen.
De acrobatiek van gisteren breekt me vandaag op. Uit bed komen was al een project op zich, maar vanochtend zie ik voor mijn geestesoog de transferhulpmiddelen al opdoemen. Steeds weer zak ik door mijn linkerbeen als ik er met het volle gewicht op sta. Ik slaag er desondanks in bij de badkamer te komen en begin, zittend op mijn trippelstoel, aan het tegenwoordig bijna anderhalf uur durende was-, toilet- en aankleedritueel.
In zak en tas
Als ik eindelijk klaar ben, blijkt de stafunctie gelukkig toch redelijk teruggekeerd. Dankzij de warmwaterstraal komen de spieren 's ochtends weer op gang. Ik werk mijn vaste pap-en-pillenprogramma af en zoek de spullen bijeen voor mijn reis naar de revalidatie. De tas met de spraakcomputer vul ik met knoei- en kwijldoekjes en een flesje water. Mijn jaszakken prop ik vol met spullen die ik bij de hand moet hebben zoals tissues, auto- en huissleutel, mobieltje en zonnebril. Een tas dragen is uitgesloten (tenzij ik wil kapseizen), maar mijn oude jas heeft diepe zakken en is gelukkig nog maar half versleten.
Voor het goede begrip van het volgende deel van deze onderneming, is het goed te weten dat ik drie rollators heb. De eerste, mijn zware, ouderwets degelijke huisrollator, blijft altijd binnen. De tweede, mijn betrouwbare buitenrollator, heeft Man gisteravond alvast in de auto gelegd; zo kan ik nu met de derde, een elegante maar gammele (bospaadjes)rollator, regelrecht naar het autoportier lopen.
Dit derde loophulpmiddel - twee jaar geleden nog ideaal maar inmiddels door voortschrijdende fysieke ongemakken ongeschikt - heeft nauwelijks ruimte om er mijn spraakcomputertas op te leggen om mee te nemen richting auto. Voorzichtig wil ik de tas op het smalle, slappe zitje leggen. Maar ik tast compleet naast de tas in het luchtledige. Bij de volgende poging ontglipt hij me en voor ik kan ingrijpen, glijdt hij weg en valt met een doffe plof op de grond. Wordt het weer zo'n dag?!
Met een voet schuif ik hem stukje bij beetje naar de kast en weet hem daar met een uiterste inspanning op zijn kant te wippen. Onderwijl blijf ik flink in de remmen knijpen om mijn evenwicht te bewaren. Door mezelf stevig tegen een kast te parkeren, lukt het net om de tas te pakken en opnieuw op de rollator te hijsen. Op naar het volgende probleem.
Dat doet de deur dicht
De deur trek ik wagenwijd open zodat ik binnenshuis de huissleutel alvast in de buitenkant van de deur kan stoppen. Dat vereist namelijk de nodige precisie en die is tegenwoordig ver te zoeken. Dus dat duurt een tijdje. Ondertussen opletten dat ik niet mezelf wegduw in plaats van de sleutel... Uit voorzorg heb ik twee jaar geleden de greep van de sleutel verdikt met een handig hulpmiddeltje, zodat ik hem stevig in de vuist kan klemmen. Mocht hij toch vallen dan kan ik hem met mijn grijpstok-met-magneet nog oppakken. Als de sleutel buiten zou vallen nadat ik de deur op slot gedraaid heb, of als ik weer thuis kom, ben ik mooi de klos.
Dan krijgen we de hinderlijke hellingproef bij de hoge drempel. Deze rollator remt veel te licht, dat is probleem één. Probleem twee is dat ik de deur met me mee moet nemen: eenmaal op de drempel, kan ik niet meer bij de kruk. Probleem drie is dat mijn heup protesteert tegen de beklimming van het hellende vlak. Dus een stapje op de schuinte, op de rem, achter mijn rug grabbelen naar de deur, stukje mee trekken, remmen los en stapje verder; weer op de rem, nog een keer op het gevoel achterom graaien en zo verder tot ik over de drempel ben en vanaf buiten naar de deurkruk kan reiken.
Ik begin aan de afdaling en richt al mijn kracht en aandacht op het overeind blijven, wat met mijn wiebelige benen en net zo wiebelige rollator een spannend avontuur is. Eindelijk sta ik dan met beide benen veilig buiten. Missie voltooid!
Dan duikt uit het niets Dochter achter me op, of ze kan helpen...
Uit de wind
Met de medewerker heb ik afgesproken dat hij de rollator in het vervolg uit de auto haalt op het parkeerterrein voor het revalidatiecentrum. Hij staat al buiten te genieten van het najaarszonnetje als ik aankom. Even overwegen we om buiten een bankje te zoeken voor ons periodieke babbeltje. Het blijkt niet praktisch. De ruisende herfstbomen overstemmen mijn wegwaaiende woorden.
Na afloop van het gesprek in het pand begeleidt hij me terug en legt de rollator in de kofferbak. Hij drukt me op het hart voorzichtig te rijden. Het is vermoedelijk moeilijk voor te stellen dat iemand die zo slecht ter been is, toch autorijdt. Ach, als ik eenmaal zit en alles goed heb ingesteld, dan gaat het autorijden nog wel als vanzelf. Vind ik.
Thuis aangekomen laat ik de rollator lekker achterin liggen, want mijn superlichte rollatortje staat nog precies op de plek waar ik die heb achtergelaten bij het instappen. Als ik een paar stappen heb gezet, merk ik dat het foute boel is. Er staat een harde wind die onder de carport voor nogal wat trek zorgt. De slanke carbonrollator is veel te licht. Ik raak uit koers en strand tegen de stoere sportwagen van Zoon. Wat nu? De wind blijft doorstaan en ik durf de oversteek naar de deur niet te wagen.
In de hoop dat er iemand thuis is, app ik de kinderen. Na een paar minuten verschijnt Dochter. Ze brengt me de degelijke rollator en neemt de lichte over. Veilig thuis. Denk ik.
Koude douche!
Het eerste wat ik doe nadat ik me van jas en schoenen bevrijd heb, is naar de wc gaan want de druk is hoog. Net in de badkamer schiet me nog wat te binnen dus ik draai me direct weer om en ja hoor, daar ga ik. Opeens bevind ik me in de douchecel, met de ene arm hangend aan de gekantelde rollator en met de andere aan een wandbeugel. Het douchegordijn en de beweegbare glazen wand heb ik meegesleept in mijn val. Niet wéér, hè!
Dan blijft mijn achterwerk op iets steken. Zo te voelen ben ik op de armleuning of het uiterste puntje van de douchestoel terecht gekomen. Als ik nu loslaat, val ik geheid plat op mijn gat op de harde tegels en bezwijkt de glazen deur van de natte cel onder mijn gewicht. Alsof het nog niet erg genoeg is, heb ik kennelijk de douchekraan geraakt en stroomt er een straal ijskoud water over mijn rug!
Ik schreeuw - ja, bij paniek kan ik dat gelukkig heel goed! - en hoor direct voetstappen op de trap. Zoon en Dochter herkennen mijn alarmkreten zo langzamerhand wel en zijn er als de kippen bij. Ik bedenk dat ik de badkamerdeur al op slot gedraaid had. Wat ben ik nu blij dat we vorig jaar een schuifdeur tussen slaapkamer en badkamer hebben laten zetten! Via de slaapkamer kunnen ze toch bij me komen. Anders hadden ze de deur moeten forceren terwijl ik intussen compleet doorweekt was geweest.
Binnen een paar tellen staan ze in de badkamer om me uit deze benarde positie te bevrijden. Elk trekken ze aan een arm en Dochter draait snel de kraan dicht. Pheeeew! Ik sta te trillen op mijn benen en niet alleen van de koude waterstraal. De toch al onfortuinlijke heup heeft opnieuw een opdonder gekregen en ik zak er onmiddellijk weer door. Inderdaad, het was weer zo'n dag... Terug bij af en voor de rest van de dag compleet uitgeteld.
De ene rollator is de andere niet
Toen ik loopproblemen begon te krijgen, haalden we een oude rollator van mijn schoonvader van zolder. Ik kwam er snel achter dat als je je huis wat schoon wilt houden, je eigenlijk twee rollators moet hebben: een die binnenblijft en een voor buiten.
Exemplaren voor binnen hebben vaak een dienblad. Terwijl een rollator voor buiten bijv. vaak grotere wielen heeft voor het nemen van hobbels en oneffenheden, en een zitting.
Vervolgens moet je heel veel keuzes maken. Wil ik een lichte die ik in de auto kan tillen? Moet hij overdwars inklapbaar zijn of in de lengte? Hoe groot moet tas of mandje zijn en tot welk draaggewicht? Welke handgrepen vind ik prettig?
Mijn aankoop was overhaast.
Ik bestelde op internet enthousiast een lichtgewicht, die ik gemakkelijk zelf mee kon nemen in de auto en waarmee ik op bospaadjes en het strand kon lopen. Destijds was dat nog wel te doen; ik was herstellende van een heupfractuur. Maar toen ik steeds meer evenwichtsproblemen kreeg, werd het ronduit gevaarlijk!
Mijn advies: ga altijd naar een speciaalzaak of hulpmiddelen-centrum als je een rollator wilt aanschaffen. Oriënteren op internet? Helemaal prima, altijd doen. Maar laat je zeker ook persoonlijk voorlichten wat bij jouw situatie past.
Zo'n compacte sleutelhulp schuif je simpelweg over je sleutel en geeft een bredere grip bij het omdraaien van je sleutel.
Reactie plaatsen
Reacties