Oprijplaatperikelen

Even op bezoek bij je ouweheer, het is geen sinecure als jij niet binnen kunt komen en hij sinds kort niet buiten. Afgelopen zomer spraken we elkaar maar in de tuin, ik op mijn scootmobiel en hij op een tuinstoel; maar nu hij nog herstellende is van  een ziekenhuisopname gevolgd door revalidatie, dreigt er een visite-impasse. Moeten we straks net als in coronatijd maar wat naar elkaar zwaaien voor de ramen?

De gebruikelijke route via de achterdeur is in de loop van de tijd onoverbrugbaar geworden. Twee opstappen binnen vijf meter, elk net zo hoog als een traptrede. Toen ik ze niet meer op de acrobatische toer met de rollator kon nemen, bedachten we een geraffineerd foefje met twee rollators en een kast. Een verbluffende truc, die helaas maar een half jaar standhield wegens voortschrijdend ziektebeeld.

Dan maar iets verzinnen bij de voordeur, die voor mij in beginsel nog moeilijker te betreden is dan achterom. Ik herinner me een taxichauffeur die me zeer hulpvaardig ondersteunde bij de krachtmeting 'stoepbestijgen-met-rollator', maar de afloop van dit avontuur heb ik verdrongen. Iets met wankelen, opvangen en hartkloppingen...

Samen met een bereidwillige en uit de kluiten gewassen taxibusjebestuurder zijn we een keer gezellig in de weer geweest met bakstenen en balken die her en der rondslingerden. Dat had weliswaar het gewenste resultaat, maar was - net als de fysieke ondersteuning van zijn collega - om redenen van mentaal welbevinden niet voor herhaling vatbaar. 

Erin gestonken

Om niet de coronarituelen in ere te hoeven herstellen, zijn we begonnen te experimenteren met combinaties van de eigen opritjes en drempelhulpen die we zelf al in en rond huis hebben. Zo hoopten we erachter te komen wat werkt en wat niet, en wat aangeschaft kan of moet worden. Complicatie hierbij: een permanente voorziening is vragen om ongelukken. De toerit vanaf straat loopt pal voor de deur langs en auto's zouden op de aluminium schuinte stranden; de bewoner zelf zou ook meteen terug naar een revalidatieoord moeten als hij zich begeeft op hellend vlak; hij kan beter uit de voeten met op- en afstapjes.

Ach en wee. Het ene opritje was te kort, het andere te smal, weer eentje was te plat, de andere lag niet stabiel en de zwarte op de foto bijvoorbeeld paste precies, maar was een regelrechte miskoop: loeizwaar en ondraaglijk stinkend naar rubber en olie. Nieuw gekocht voor dit doel, maar direct ver weg tussen de struiken getorst, en nog meurde het ding van hier tot Tokyo. Een belanghebbende met een minder goed ontwikkeld reukvermogen heeft ons van deze onaangename odeurverspreider verlost.

Rintje Ritsma

Dus voor de zoveelste keer internet afstruinen voor drempelhulpen, oprijplaten en wat dies meer zij. Na enig zoeken vond ik een verrassende video waarin schaatser Rintje Ritsma een draag- en opvouwbare rolstoelrijplaat aanprees. Die leek me wel wat. Ik stuurde een situatiefoto naar de firma achter het filmpje, Datona, en chatte met een medewerker. Niet Rintje Ritsma trouwens.

Aangemoedigd door de antwoorden op mijn noden, bestelde ik het ding - vóór 20 uur - in de verwachting dat het de volgende dag geleverd zou worden. Helaas ging ergens tussen dealer Datona en bezorger Transmission iets mis en kwam de plaat de volgende dag niet binnen. Een strop, want een dag later zouden we de 89ste verjaardag van vader vieren. Binnenshuis graag.

Dus weer een chatberichtje naar Datona, of ze alsjeblieft konden zorgen dat het pakket de volgende ochtend bezorgd werd want blablabla. Wie schetst mijn verbazing toen vanmorgen rond half negen PostNL onaangekondigd voor de deur stond met een special delivery: de zending van Datona. Pluimpje voor #Datona !

Vanmiddag wijden we de plaat in. Kleedje eronder om beschadigingen te voorkomen, voor het geval we hem moeten retourneren. Als een rode loper wordt het grijze aluminium voor mij uitgerold en in no time sta ik koninklijk op het bordes. Nu alleen nog de vraag of de Wmo-chauffeurs bereid zijn dit stuk metaal van 10 kilo voor me te sjouwen en te ontvouwen. Anders Rintje Ritsma er maar bij inhuren.