Ik heb weer grip! Waarop? Op de in 2021 gerealiseerde schuifdeur tussen slaap- en badkamer. Ik kan eindelijk sleuren en sjorren, drukken en douwen. Ik herinner me nog levendig hoe ik baalde van de ondiepe 'schelp' die indertijd in de deur werd aangebracht voor het open- en sluitwerk. Dat kon moeilijk anders, want met een uitstekende handgreep zou de deur niet ver genoeg geopend kunnen worden. Ik slikte dat voor zoete koek. Geen handgreep dus.
In de praktijk was de schelp al vanaf het begin een probleem. Voor mij dan. En voor mij was de deur uiteindelijk bedacht. Die verdraaide vingers van mij klappen dubbel in zo'n komgreep en dan kun je geen kracht zetten. Dus de deur bleef vaak half open, dan wel juist dicht en dan moest ik ouderwets omlopen c.q. -stommelen. Terwijl het systeem juist bedoeld was om het mij wat makkelijker te maken.
Na een tijdje verzocht ik alsnog om een handgreep op de deur te zetten. Nee, dat kon immers niet; de deur kon dan niet ver genoeg open voor als er later een tillift door zou moeten. Dat is misschien wel waar, maar dan halen we hem er later wel weer af als er een tillift komt, toch? Tegen die tijd kan ik sowieso niet meer zelf met die deur schuiven. Helaas, ik kreeg geen handgreep.
Hangen en wurgen
Onbenullig voor wie gezond van lijf en leden is, halszaak voor een mindervalide. Jaren heb ik uit alle macht en te vaak zonder resultaat aan die deur gehangen, kracht puttend vanuit de romp. Zing vecht huil bid lach werk en bewonder. Het bracht me geen handgreep. Wel verrekte-spierpijn.
En toen kreeg ik deze zomer een brainwave. Bij nadere bestudering van de schuifdeur kwam ik tot de ontnuchterende ontdekking dat die helemaal niet verder open kán; hij botst nu al tegen de muur, terwijl de komgreep gewoon bruikbaar blijft! Dat er geen handgreep op kon omdat-ie dan niet ver genoeg open kon, is dus altijd onzin geweest. Hadden die lui er wel meteen een normaal handvat aan kunnen zetten.... Maar eerlijk is eerlijk, de sukkel in mij merkte het pas na drie jaar op, dus ik kan zo'n monteur niets kwalijk nemen.
Na deze verblijdende bewustwording vroeg ik Man maar weer eens met redenen omkleed naar een handgreep, graag ónder de schelp, zodat de deur nog wel maximaal open zou kunnen voor de rolstoel. O ja, da's waar ook... maar ik kreeg hem niet. Misschien toch een tikkeltje last van overbelasting?
Eind goed al goed
Na maanden van opnieuw Zing vecht huil bid lach werk en bewonder, vraag ik vandaag maar weer eens voorzichtig of Man eens naar de winkel wil gaan om handgrepen te halen. Alsof ik een oneerbaar voorstel heb gedaan, klinkt het verontwaardigd: "die liggen al lang klear, hoor." Ik sta paf. Rustig blijven. Adem in, adem uit... Man! Waar wacht je nog op?!
Een half uur later hoor ik hem heen en weer stiefelen. Gekletter van gereedschap, boren, deuren die open en dicht gaan. De schuifdeur die herhaaldelijk tegen de muur botst. Na een kwartiertje wordt het weer stil. Benieuwd sluip ik naar de badkamer om poolshoogte te nemen. Ik durf haast niet te kijken... Wat ziet mijn oog: aan beide kanten van de deur een prachtige handgreep, helemaal top. Maarre, helaas wel náast de schelp. Waardoor de deuropening vier kostbare centimeters verliest. Andermaal adem in, adem uit...
Ik zeg maar zo, ik zeg maar niks. Een tillift is nog lang niet in zicht, zullen we maar denken. Zo nodig slopen we de zaak wel weer. Het belangrijkst is dat ik zielsgelukkig ben met mijn felbegeerde handgreep. Laat mij maar schuiven!
