Soms komt Murphy langs en zit alles tegen.
Het begint al met de nieuwe zalf die ik voor mijn voeten heb gekregen: mijn voeten vinden dat best, maar in mijn gezicht krijg ik er joekels van puberpuisten van. Kan niet, zegt de dokter. Kan wél, zegt de bijsluiter. Omdat dit al de derde keer is na een paar dagen smeren met dit merk, gok ik dat de bijsluiter gelijk heeft. Ik eis mijn oude vertrouwde zalf van het merk Mylan terug! (Voor de goede orde, ik word niet gesponsord...)
Mijn huisartsenpraktijk heeft sinds een jaar een chatmogelijkheid en daar maak ik dankbaar gebruik van. De huisartsassistente bestelt netjes het merk van mijn voorkeur. De apotheek denkt kennelijk met u mee en levert weer een heel ander merk. Om een punthoofd van te krijgen! Helaas zijn de apotheekmedewerkers hier niet makkelijk digitaal bereikbaar; wel kun je een contactformulier invullen, dat vervolgens natuurlijk bij een centraal adres van de overkoepelende organisatie terecht zal komen en waar je vijf dagen later pas een antwoord op kunt verwachten.
Dus ik chat maar weer met de doktersassistente en vertel dat ik het verkeerde merk heb gekregen. Of ze daar voor me achteraan wil gaan? Ze adviseert me - hoe zou het ook anders - om even met de apotheek te bellen. Moet je dat weer uitleggen... Maar prompt krijg je excuses terug want het stond natuurlijk wel bovenaan in het dossier dat mevrouw niet kan telefoneren.
Uiteindelijk krijg ik mijn goeie zalf. Met bijbetaling van dertien euro want deze wordt niet vergoed en daarom dacht de apotheek mij een plezier te doen met een ander merk. Not, dus.
Wonderbare Wmo
Dan komt er een onderzoeksverslag van de Wmo binnen, dat een mengelmoes aan misvattingen bevat. Of ik het voor akkoord wil tekenen. Tja, ik kan moeilijk voor onware beweringen tekenen. Bijvoorbeeld dat ik slechts uit de rolstoel kan komen met hulp van echtgenoot, zoals het verslag stelt. Of dat de trippelstoel geen hoog-laag-functie heeft want dat heeft-ie wel. Het hele epistel is een typisch klok-en-klepelgevalletje, ongetwijfeld mede doordat ik niet uitblink in klare (verbale) communicatie.
Dus dan moet je over je reactie eerst even tactisch overleggen met de ergotherapeute, die vervolgens niet vlot antwoordt, waarop de gemeente aan je begint te trekken en je toch maar je achttien ongecensureerde correcties naar de gemeente toemailt, waarop je per kerende post gekapitteld wordt omdat je de trippelstoel nog gebruikt terwijl je immers een elro hebt gekregen. Moet je dat weer verdedigen.
Even later spreekt een andere mevrouw van de gemeentelijke Wmo-loket het antwoordapparaat in over mijn aanvraag voor huishoudelijke hulp. Of ik - jawel - even terug wil bellen om een afspraak voor een huisbezoek te maken. Al vier jaar vaste klant van de Wmo, maar geen melding over verloren spraakvermogen in het dossier. Dat heeft de huisarts dan beter voorelkaar. Hoewel, als het niet gelezen wordt, ben je nog even ver van huis.
Zoon belt namens mij terug en geeft aan dat ze me het beste kan mailen over die afspraak, aangezien enzovoort. De mevrouw doet moeilijk en wil me niet mailen, maar vraagt of ik háar wil mailen. Wonderlijk, maar dat doe ik dan maar, en ik vraag haar concreet naar haar boodschap, uitleggende dat ik slecht verstaanbaar ben. Blijkt dat ze dacht dat ik het keukentafelgesprek annex site visit per e-mail wilde afhandelen. Lijkt me behoorlijk onpraktisch als ze zich een beeld wil vormen van ons huis(houden). Dus we hebben toch maar een rendez-vous afgesproken.
Kwel en kommer
Nog steeds ben ik in een verhitte strijd verwikkeld met DCKlinieken om in de Mijn-omgeving te kunnen inloggen. Uiteindelijk ontdek ik dat ze de sms-controlecode laten uitgaan naar een verkeerd telefoonnummer. Je raadt het al: moet je daar weer achteraan. Hebben ze het uiteindelijk rechtgezet, blijkt dat je het tijdelijke wachtwoord ondertussen hebt laten verlopen en kun je opnieuw beginnen. Zo vermoeiend dit...
Tegen de tijd dat je eigenlijk je portie wel gehad hebt, komt de fysio binnen en meldt dat je bolchrysant in de hal staat te verkommeren en met spoed water nodig heeft. "Ook dat nog," mopper ik bij het vooruitzicht van weer een onbenullig maar tijdrovend klusje. Ze begrijpt de, niet heel subtiele, hint en gaat gedienstig met de gieter langs de chrysant en neemt en passant ook enkele andere smachtende kamerplanten in het hydratatieproces mee. Echt een fysiotherapeute met een dikke plus.
Tussen de bedrijven door blijf ik mezelf kwellen met vragen over de fotosessie. Waarom heb ik niet wat vlotters aangetrokken dan die saaie trui? Waarom heb ik me niet trots rechtop staand maar zielig zittend laten fotograferen? Waarom hebben we geen foto's aan de keukentafel gemaakt waar ik zo vaak zit met koffie en krant en waar de lichtval in de herfst zo mooi is? En waarom in vredesnaam ben ik ervoor gezwicht om me met schilderspullen te laten vereeuwigen terwijl ik niet eens meer een penseel kan vasthouden? Helaas. Gedane zaken nemen geen keer.
Muizenissen
Tot overmaat van ramp begeeft mijn computermuis het ook nog. Hij is tot op de draad versleten. Letterlijk. Ik was zo blij met deze grappige muis in de vorm van een New Beetle, ooit gekocht voor onze autogekke Zoon. Twee jaar geleden heb ik hem mezelf toegeëigend omdat-ie lekker zwaar indrukt. Een huis-, tuin- en keukenmuis is niet zo geschikt; de moderne muisknoppen gaan zo licht dat ik om de haverklap heel andere dingen op het scherm krijg dan die waar ik om vraag.
Dus ja: moet je daar weer achteraan. Al na een paar minuten googelen op muizen voor mensen met een beperking, weet ik genoeg: dit wordt niks. Er zijn ontelbare muizen in alle soorten en maten en de prijzen lopen op tot wel driehonderd euro. Als je het goed wilt doen, moet je eigenlijk de ergotherapeute om advies vragen, ergens verschillende typen gaan uitproberen en uitzoeken of-ie uit een of ander potje vergoed kan worden. Ik heb helemaal geen puf om dáar weer achteraan te gaan.
Uit een lade (die ik zelf niet eens meer open krijg, dus ik moet toch weer achter hulp aan) diep ik de oorspronkelijke, te licht bevonden muis weer op. Ik pruts een papiertje onder de rechtermuisknop en plak het vast. Nu gaat de rechterknop zo zwaar dat ik hem niet meer per ongeluk tegelijkertijd met de linker kan indrukken. Eenvoudig doch doeltreffend. En een stuk goedkoper ook. Van de besparing kan ik mooi wat tuben niet-vergoede Mylanzalf bekostigen.
Er zijn van die dagen dat alles tegenzit. Ik troost me met de wetenschap dat iedereen dit soort frustraties heeft en dat ik vast niet de enige ben die de handen vol heeft aan rechtzetten wat krom is. Maar nu ben ik wel weer even klaar met de wetmatigheden van Murphy.
