Zomaar een middag met de wandelgroep. Gelukkig ben ik niet de enige scootmobielrijder, anders voel je je toch een beetje als een hond die uitgelaten wordt. Hoewel ik intussen al lang zelfstandig en op topsnelheid tochten van 25 km en meer met de scootmobiel maak, is het altijd weer gezellig om even stapvoets met een paar fitte en fleurige ouden van dagen door het dorp te flaneren.
Het is koud en iemand oppert de gedachte om warme chocolademelk te gaan drinken in het winkelcentrum. Daar doet natuurlijk niemand moeilijk over. De eerste winkel die je dan tegenkomt is, heel geniepig eigenlijk, de banketbakker. Ik blijf even stilstaan om het verleidelijke assortiment goed gade te slaan. We zien appetijtelijke taarten, begeerlijk gebak en aanlokkelijke koeken, en zelfs alweer sinterklaaslekkernijen. "Pepernoten!" roep ik enthousiast. Ik moet hier weg, voordat ik zwicht voor de verleidingen! We gaan snel door naar de koffiehoek bij het eethuisje en buurtzorgster M. trakteert op warme chocolademelk (ben ik nou echt de enige zonder slagroom?). De andere buurtzorgster, B., is stilletjes teruggegaan naar de bakker om, eenmaal terug, triomfantelijk op uit de kluiten gewassen pepernoten te trakteren. Ik voel me bijna schuldig.
Verrassingen
Terwijl we daar zo zitten, pontificaal in het hart van het overdekte winkelcentrum, trekt de ene na de andere bekende ons voorbij. We krijgen allemaal een beurt met zwaaien, hé-en-hoi-roepen en gezapig prietpraat. Eén van ons wordt zelfs bijna doodgeknuffeld door een oude bekende. Ontroerd observeren we de omstandige omhelzingen.
Een ander lid van de groep schrijft Friese boeken en heeft lucht van mijn achtergrond bij de Fryske Akademy gekregen. Vandaag heeft ze speciaal voor mij één van haar titels meegenomen. Dat krijg ik zomaar van haar cadeau, ze schrijft er later op straat nog een tekst voor me in. Wat lief, J.!
Als het tijd is om de zitting op te heffen en ik mijn scootmobiel weer in beweging breng, zie ik in de zijspiegel een oud-collega van diezelfde Akademy opduiken. Ik stop en wenk om haar aandacht te trekken, maar dat blijkt overbodig: zij heeft mij namelijk al veel eerder gespot, op dat terras; sterker nog: ze is snel een bloemetje voor me gaan halen. Dat zet ze plechtstatig in mijn mandje - "die is voor jou" - en dan vallen míj talloze knuffels ten deel. Het hele gezelschap aanschouwt het gebeuren met een geroerde glimlach.
Bedankt F., voor het vrolijke kaaps viooltje!
Spasme-alert
Op de terugweg krijg ik spontaan een aanval van glottisspasmen. Doodeng is dat! Je kunt even helemaal niet meer ademhalen, je luchtpijp wordt als het ware vacuüm getrokken. Alsof de buis van je stofzuiger zich vastzuigt aan de vloerbedekking en je kunt hem alleen maar los krijgen door het schuifje op de steel open te zetten. Zoiets, maar dan iets minder onschuldig. Bij zulke glottis- of laryngospasmen is het zaak om net als bij de stofzuiger een luchtgat open te zetten. Dat wil zeggen: rustig (en dat ben je nogal als je dreigt te stikken) door je neus lucht opsnuiven waardoor het vacuüm in je keel opgeheven wordt. Zo is het mij indertijd geïnstrueerd. Er werd nog bij gezegd dat ik me geen zorgen moest maken als ik onverhoopt zou flauwvallen door zuurstofgebrek, "want als je flauwvalt, verslappen alle spieren dus ook die in je keel. Dan komt de afsluiting vanzelf weer los." Echt een geruststellende gedachte.
Afijn. We staan dus met zijn allen midden op straat, ik smoor in de spasmen, maak angstaanjagende geluiden en iedereen vraagt of het gaat. Ja hoor, prima... Er komt zelfs publiek op af. Of hij kan helpen? Of ze een glaasje water zal brengen? Ik kan alleen maar naar lucht happen, met afgrijselijke uithalen hoesten en ondertussen heftig 'nee' schudden. Ik merk dat de mensen om me heen zich geen raad weten met de situatie en ik kan ze ook niet wijzer maken. Ik voel me behoorlijk opgelaten en ben om meer dan één reden opgelucht dat het na een paar minuutjes voorbij is.
Na dit zinderend intermezzo nemen we afscheid van elkaar en ik tuf monter naar huis. Daar haal ik de oogst van vandaag uit het mandje: het plantje, het boek, en... een zak pepernoten!? Bedankt lieve dames, bedankt Sinterklaas!
Een strottenhoofdkramp
of laryngospasme is een ongecontroleerde kramp van de strottenhoofd-spieren. Hierdoor sluiten de stembanden de luchtstroom af en ontstaat er een plotse ademnood. Meestal duurt een laryngospasme maar korte tijd waarna de ademhaling spontaan normaliseert.
Een persoon met een strottenhoofdkramp zal plots niet meer kunnen praten of ademen. Na een korte tijd begint de luchtweg zich langzaam te openen waarna een typische luid piepende ademhaling (stridor) hoorbaar is. Na enkele minuten normaliseert de ademhaling spontaan. In zeldzamere gevallen verliest de persoon even het bewustzijn alvorens de ademhaling terug op gang komt.