Nog verdoofd door de ongelooflijke confrontatie van gisteren, ga ik even de frisse lucht in. Nu Zoon toevallig thuis is en een handje kan helpen, en de winter weer tijdelijk voorbij lijkt, denk ik dat een driewielertochtje me goed gaat doen.
De Easy Rider is moeilijk vooruit te branden. Harde wind? Zachte banden? Algehele achteruitgang? Vermoedelijk alle drie. Ik trap in rustig tempo in de hoogste versnelling met de laagste trapondersteuning. Want als de trappers sneller rondmaaien, houden mijn voeten het niet bij en schieten ze ervan af. Mijn armen moet ik geregeld even hangend laten rusten om krampen te voorkomen. De wind is koud rond hoofd, handen en enkels maar ik heb deze ontberingen nodig om mijn verwarde gedachten te overstemmen.
In de laatste kilometer van het halfuurtje fietsen zie ik een vrouw-met-hond me tegemoet lopen aan de bosrand. Oeps - deze zelfde vrouw-met-hond kwam ik op precies deze zelfde plek tegen tijdens mijn eerste echte tochtje met de scootmobiel, twee of drie maanden geleden... Toen waande ik me alleen op de lange rechte asfaltweg en trok ik alle registers open. Ik scheurde al filmend op topsnelheid tussen de kale bomen door. Toen ik stopte en de opname uitzette, dook ze pas op in mijn ooghoeken. Ze stond met nog iemand lachend te kijken en zwaaide vrolijk naar dat gekke mens dat zich verbeeldde een stoere youtuber te zijn.
Ik lachte, net zoals nu, een beetje gegeneerd terug...
