Drie bezoekers vandaag, dat is nog wel de moeite waard. Ik maak me niet meer heel druk om hoe ik eruit zie, want al dat getut vreet tijd en energie, maar voor drie mensen mezelf oppoetsen kan alle heisa wel uit, vind ik. Nou ja, bezoek...: de zorg, de fysiotherapeute en een buurvrouw. Om er niet als een slome slons uit te zien, borstel ik langzaam maar zeker mascara in mijn bleke wimpers. Zo zie ik er toch wat uitgeslapener uit.
Met de fysiotherapeute ga ik oefenen om toch weer lopend met rollator buiten te komen. De in 2019 of 2020 provisorisch aangelegde drempelhulpen bij de achterdeur tellen maar liefst acht niveau's/hoogteverschillen en dat wreekt zich nu, Na de val op 5 januari is het lopen nog meer koorddansen geworden.
De fysio blijft dicht achter me en ik voel haar hand veilig tegen mijn rug. Als de voorwielen buiten op de helling staan en de achterwielen en ikzelf nog binnen, grijpt het me naar de keel. Ik durf geen stap meer te zetten, vooruit niet en achterruit niet. Ik heb een déjà vu naar die laatste keer dat ik probeerde vanaf de trap op de overloop te stappen. Ik wist toen dat het voorbij was. Zelf naar buiten lopen is nu afgelopen; ik barst in hartverscheurend en niet-te-stoppen-want-door-ALS-kan-ik-mijn-emoties-niet-beheersen snikken uit.
Truc met elastiek
Als ik mezelf min of meer herpakt heb, plof ik op de driewieler en fiets hem naar buiten. Há, ze zullen me niet klein krijgen, ik moet en zal buiten kunnen komen. Dat blijkt natuurlijk geen probleem, maar wel een dingetje is dat ik zo niet de deur achter me kan sluiten. Laat staan op slot draaien en van huis gaan.
Mijn onvolprezen fysio pakt de elastieken 'spin' uit mijn fietsmand (die ik buiten gebruik om iets dat gevallen is, op te hengelen) en haakt hem aan de deurkruk. Het andere eind haak ik aan het fietsstuur en langzaam duw ik met de voeten op de grond de fiets achteruit, de deur met me mee trekkend. We proberen deze risicovolle onderneming op verschillende manieren, maar het elastiek laat telkens op één van de beide kanten los. Op het moment dat het elastiek op volle kracht losschiet, zetten we er een punt achter. Veel te gevaarlijk en het lukt toch niet.
Zelf naar buiten kan zo dus niet meer, we moeten een ander soort drempelhulp zoeken of maken, of de deur moet op een of andere manier vanzelf in het slot vallen en automatisch openen ofzo. De tranen van verdriet biggelen weer over mijn wangen. Wéer iets wat verleden tijd is. Bij alleen thuis zijn niet meer zelf buiten komen en met driewieler of scootmobiel op pad gaan!
De fysio vertrekt weer en ik ga me in de badkamer oppeppen voor het derde bezoek. In de spiegel staren twee treurige ogen met zwarte strepen eronder me aan. Oh shit ja. De mascara.
Loper - kokosmat - houten verhoging onder mat - drempel - deurkozijn - drempelhulp - rubbermatten - grond.
Dat moet toch simpeler kunnen...
