Ik ben doorgaans erg verdraagzaam maar echt, waarom vinden 33 mensen het nodig om tegen mijn rolstoel op te botsen, als ik na het concert in de foyer aan mijn icetea zit te lurken? Het kunnen er ook 27 zijn geweest trouwens, of 36, ik ben de tel kwijt geraakt. Om de haverklap word ik gebeukt en gebutst. Mij iets verplaatsen maakt geen zier uit. Ze moeten me vanavond zeker hebben. Voor iemand met breuken en blessures lijkt het me voorwaar geen pretje! Zelf kan ik gelukkig momenteel weer tegen een stootje.
Af en toe kijk ik verwonderd achterom of er misschien toch niet genoeg ruimte is, maar er is minstens een meter vrije ruimte achter me. Soms staan daar wel mensen te praten, maar ook daar kun je makkelijk omheen lopen. Je hoeft je echt niet tussen de mensen en de rolstoel door te wurmen en mij keer op keer een opdonder te verkopen waardoor het flesje telkens bijna uit mijn handen schiet. Mensen nemen kennelijk nu eenmaal de kortste weg. In het vervolg neem ik een afzettingslint en een paar pylonnen mee, en een knaloranje plakkaat: wie mij ramt, zit straks zelf in een rolstoel. Dat schrikt misschien wel af.
Rolstoelplek reserveren
Bijna waren we hier niet geweest. Het concert was al uitverkocht. Maar op de avond tevoren verscheen een berichtje dat er nog beperkt kaarten te krijgen waren. Dus snel bestellen. Normaliter biedt deze schouwburg daarbij de keuze tussen 'standaard' en 'rolstoelplaats'. Deze keer is de keuze echter 'standaard' of 'student'. Beide niet echt van toepassing... Toch maar twee standaardkaarten besteld en een mailtje erachteraan dat één daarvan een rolstoelplek betreft.
Als ik de volgende avond gereed zit voor vertrek en nog even mijn e-mail check, is er eindelijk een antwoord en het begint met het woordje 'helaas'... Shit! Ik had direct moeten aangeven dat ik een rolstoelplek wilde, schrijven ze. Directer dan dit kon ik het niet doen, denk ik geërgerd. We vertrekken natuurlijk wel richting stad en hopen dat het goed komt.
We worden er meteen uit gevist. De kaartjes kloppen niet. Ik had moeten bellen of - jawel - een mailtje moeten sturen. Ik spring haast uit de rolstoel én mijn vel, boos, maar te stom voor een weerwoord. "Op de hoofdpagina van onze website staat al dat de rolstoelplekken uitverkocht zijn," licht de gastvrouw toe. Jammer dan, maar ik ben via een zijdeur met een directe link op de bestelpagina gekomen en daar werd niet over rolstoelen gesproken. Op zo'n moment heb ik enorm behoefte om mezelf van alle blaam te zuiveren, maar dat is onmogelijk. Ik moet het onderhandelen overlaten aan Man.
Dan blijkt dat het ondanks alles toch gelukt is om een plekje vrij te houden, helemaal aan de zijlijn. "Maak je niet druk, het is nu toch opgelost?" zegt Man nuchter. Dat is waar, ja. Welbeschouwd zijn het peanuts natuurlijk, maar ik krijg dan zo'n machteloos Calimerogevoel, alsof je je alles maar moet laten aanleunen als je niet voor jezelf kunt opkomen.
Mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar om niet meer over me heen te laten lopen, ligt alweer aan diggelen. En het Nieuwjaarsconcert? Prima hoor, genoten!
