Alweer wat

De andere twee vallen stil en richten hun blik verschrikt mijn kant op. Ik krijs met een lang en afgeknepen geluid zoals een ballon die je met twee vingers aan het tuitje laat leegsnerpen. En zo voel ik me ook: onder ondraaglijke en scherpe pijn wordt de lucht uit mijn longen geperst. Het enige dat ik kan uitbrengen, is: " er ... knapt ... wat." Dat blijf ik herhalen en ik blijf gillen; ademhalen lukt nauwelijks, ik blaas alleen maar piepend uit. Man, de kalmte zelve, en bezorgde Dochter raken in discussie over wat te doen.

Ik heb "knap!" gehoord én gevoeld, tegelijk met hevige, snijdende pijn op één duidelijk plek onder mijn linkerschouderblad, gevolgd door het angstige besef dat ik alleen heel kort en oppervlakkig adem kan halen.  Ben ik neergestoken? Of is er spontaan een rib geknapt na wekenlang hoesten; rib door long? klaplong? Hoe dan ook, dit is absoluut foute boel. Elke minimale beweging doet vreselijk pijn en steeds weer word ik samengeperst en ontsnapt een lange, gillende ademstoot. Ik zit stokstijf verkrampt op de stoel en ben bang. Wat er aan de hand is, schiet mij maar lek. Of is dat juist wat er gebeurd is, heeft de buurman de buks op me gericht?

Ik zeg alleen maar steeds: "doe ... iets!" Of misschien denk ik het alleen maar, want men doet niets. Ik kan niet meer, help me! Ik val haast flauw van de pijn. Dit is iets acuuts en dat kan ernstig zijn. Bel 112!

Ambu

Man gaat toch maar bellen met de Dokterswacht. Voor hij zijn verhaal kwijt mag, moet hij een BSN-nummer leveren. Dat kost de nodige minuten, en vervolgens krijgt hij te horen dat de telefonische wachtrij 45 minuten bedraagt. Dan belt Dochter zelf maar met 112 en een kwartier later staat de ambulance voor de deur. Ik probeer de vragen van de ambulanceverpleegkundige tussen het ademhalen en schreeuwen door te beantwoorden, wat zonder de ondertiteling van Dochter niet zou zijn gelukt want de beste man hoort niet eens dát ik iets zeg.

Na diverse metingen constateren ze gelukkig niet iets levensbedreigends aan de hand is, zoals het verhaal en de acuutheid deden vermoeden. Geen doorboorde of geklapte long, geen longembolie, hartaanval of geknapt aneurysma van de aorta. Had allemaal gekund aldus de verpleegkundige, want bij dit soort pijn moet je extra alert zijn, vooral bij vrouwen. Wat het wel is? Dat te onderzoeken ligt buiten hun werkterrein. De man belt een huisarts met het verslag en die zal vanmiddag langskomen voor nader onderzoek.

Ondertussen kan ik de extra pijnstilling die ik al had vanwege het vorige akkefietje, continueren en aanvullen met de maximale dosering Oramorph, die ik ter herinnering aan mijn uithuizigheid afgelopen zomer nog in huis heb. Urenlang zit ik roerloos in mijn trippelstoel, uitgezonderd bij de pijnaanvallen die onverminderd doorgaan en zo hevig zijn dat ik met lange uithalen jammer, mijn handen doof worden en de wereld om me heen verdwijnt in een zwart gat.

Stoelarrest

Als na uren de morfine de pijn begint te temperen, lukt het bij kleine beetjes een krentenbol naar binnen te werken. Via een rietje nip ik aan een glas water en ik kauw mijn andere pijnstillers naar binnen, afgewisseld met benauwde kreten die mezelf vrij letterlijk door merg en been gaan. Na drie uren heb ik krentenbol en water op...  niet best als dit zo blijft. Had ik nu toch maar alvast een voedingssonde laten aanbrengen zodat ik me nu geen zorgen over vocht- en voedselinname hoefde te maken!

Als de pijn en oerkreten iets verdreven worden door de drugs, mijn wangen weer gloeien en mijn zicht- en denkvermogen terugkeert, onderneem ik samen met de huisgenoten diverse pogingen om over te stappen in de elektrische rolstoel zodat ik me van de ene ruimte naar de andere kan begeven en hopelijk ook een plasje kan plegen. De aanhouder wint na vele mislukte pogingen toch. In de badkamer word ik door Man en Dochter  op het toilet geholpen. Wat een decorumverlies. Is dit een inkijkje in mijn nabije toekomst? Wat ben ik anders blij dat ik een elro heb en dat er net op tijd een wc met de nodige mindervalidenpoespas geïnstalleerd is!!

Geen spier ver(t)rekken

Terwijl ik nog omhooggetakeld en in de broek gehesen wordt, hoor ik de mensen van de Dokterswacht binnen komen. De dienstdoende huisarts veronderstelt op grond van het onderzoek van de ambulancebemanning en mijn verhaal, dat mogelijk spieren of pezen gescheurd of verrekt zijn. Ze denkt ook aan verstopping. Hoe verzint ze het. Was het maar zo. Dit is echt niet een doodordinaire verrekte tussenribspier, zoals ze me eerst wil aanpraten. Ik heb daar helaas zeer ruime ervaring mee en het is inderdaad knap pijnlijk, maar helemaal niets vergeleken wat ik net heb moeten doorstaan. Bovendien zit de huidige pijn diep van binnen en kwam die spontaan in rust op. Drukken op ribben en spieren - zoals de ambulanceverpleegkundige deed - doet nauwelijks pijn. Maar iedere minimale beweging van nek en hoofd en vingers, van de handen en bovenal de armen snijdt als een steekwapen in die ene plek onder het schouderblad. Dan zou het misschien om spieren van het borst- of longvlies kunnen gaan, zegt ze.

Een longembolie kan ze niet 100% uitsluiten, merkt ze nog op; als ik koorts krijg of benauwdheid, dan moet ik maar weer bellen. Het is dat de ambulancemensen een hartfilmpje hebben gemaakt dat in orde was, anders had ze toch aan een hartprobleem gedacht. Ze vertrekt zonder me ook maar met één vinger te hebben aangeraakt voor het beloofde nadere onderzoek.

Afkicken

Vijf à zes keer daags 5 ml morfinedrank moeten me de komende tijd maar op de been houden, zodat ik in ieder geval kan eten, drinken, toiletteren en slapen. De Buurtzorg helpt me 's avonds met tandenpoetsen, toiletgang en omkleden. Kan ik er maar vast aan wennen, denk ik lakoniek. Man brengt me 's avonds naar bed waar ik verdoofd en bedwelmd door de morfine half zittend als een blok in slaap val. Als 's ochtends de wekker gaat, lig ik nog precies zo als Man me gedumpt heeft. Met nauwelijks pijn want de morfine heeft haar werk gedaan.

's Ochtends word ik ook weer volledig geholpen en verzorgd en dat is te verdragen. De pijn is minder dan de  vorige dag en ik besluit meteen de oramorph af te gaan bouwen; hoe minder, hoe beter. Ik weet dat je er niet  zomaar mee kunt stoppen en dat het geleidelijk moet; zomaar op de bonnefooi minderen evenwel is ook niet aan te raden... De halve dag zit ik te suffen en te shaken, kille rillingen trekken door mijn lijf en het koude zweet breekt me uit. Mijn hoofd barst, de aarde draait en mijn ogen draaien ook. Zo moet een verslaafde zich voelen als-ie niet op tijd zijn snuifje krijgt. Als ik de ogen dicht doe, raak ik in een draaikolk op weg naar het middelpunt der aarde. Ik zink zomaar ineen op tafel, tot ik wakker schrik van een vuurwerkbom bij de buren voor huis. Of plofte die bom in mijn hoofd? De huisgenoten hebben in ieder geval niets gehoord...

Aanstelleritis of tijdbom?

Ik besta nog. Met de nodige pillen, poeiers en drankjes, met extra thuiszorg en bijstand van Man en met mijn eigen maatregelen, aanpassingen en concessies, red ik het weer. De pijn is draaglijk maar niet verdwenen. Wat het was? Zolang ik dat niet weet, blijft de angst bestaan dat het weer kan gebeuren en dat het dan toch iets ernstigs blijkt.

Een gebarsten aneurysma van de aorta zal het niet zijn geweest, dan was ik al kassie wijlen geweest. Een hartaanval zou traceerbare sporen moeten hebben nagelaten maar het hartfilmpje was in orde. Een longembolie zou gepaard zijn gegaan met benauwdheid. Ho!... Maar ... dat was ik toch? Ik kon nauwelijks inademen en moest heel kort en oppervlakkig ademhalen, maar noem je dat kortademigheid of benauwdheid? Of is dat hetzelfde? Ik heb steeds aangegeven dat het volgens mij ademhalingsgerelateerd was. Doordat ik toch al 1/3 longcapaciteit mis en vrijwel altijd buiten adem ben, is het misschien niet eens opgevallen. En vermoedelijk is de helft van wat ik aan de medici vertelde, als onverstaanbaar verloren gegaan.

En nu doet zich bij deze kwestie een bijzondere bijkomstigheid voor.

Ik hoest al máánden. Half jaar wel. Bij elke inspanning die ik lever, iedere verandering van houding. Iets pakken, willen praten, drinken, schoenen aantrekken, noem het maar op. Heb dit bij verschillende dokters aangekaart maar niemand kan c.q. doet er iets mee. Zelfzorgmiddelen en pufjes helpen me niet. Deze belemmerende en voor huisgenoten ook erg hinderlijke hoest ontstaat vanuit irritatie hoog in de borst, bij diep inademen. Zal er wel bij horen, denk je op het laatst.

Echter: sinds dit incident hoest ik van het ene op het andere moment niet meer! Ook de druk op de borst is weg. FOETSIE! Ik kan weer heerlijk diep doorademen. Wat een bevrijding, ik weet niet wat me overkomt!

Een paar dagen later vertel ik het hele verhaal aan de fysio. Het valt haar direct op dat ik daarbij helemaal niet hoest. Ze kent mij en mijn spieren na vijf jaar wekelijkse therapie goed genoeg om de diagnose-spierpijn meteen naar het rijk der fabelen te verwijzen. Ik ben blij met haar bevestiging. Dit was tien keer heftiger dan de zoveelste verrekte tussenribspier, het zat dieper van binnen en deed zich bovendien acuut en in rust voor. "Ze hadden je eigenlijk aan de bloedverdunners moeten zetten als ze een longembolie niet helemaal kunnen uitsluiten," vindt ze, maar ze weet dat ze natuurlijk geen dokter is.

Dus tja, ik sta nu waarschijnlijk te boek als iemand die voor spierpijn 112 belt... Maar ondertussen denk ik - en anderen met mij - dat ik al die hoesttijd heb rondgelopen met een tijdbom die zaterdagochtend gebarsten is. Dat zit me op zijn zachtst gezegd niet lekker.

Als eten, drinken en pillen, poeders en drankjes maar binnen handbereik klaar staan, dan red ik me overdag wel