Koetjes en groetgedoetjes

Zestien graden deze zondag in maart, hoogste tijd om mijn supertrike uit de winterslaap te halen. In januari heb ik mijn ‘op medische gronden verstrekte driewielfiets’ laten uitbreiden met knipperlichten. Arm uitsteken, sturen, schakelen én de turboknop ingedrukt houden (onmisbaar als ik vlot en veilig wil oversteken of een hellinkje op moet), het werd wat ingewikkeld voor mijn ongeleide vingers. Het is evengoed nog lastig om de schakelaar te bedienen. En waarom vergeet ik steeds hem weer uit te zetten?

Ook liet ik een ringslot plaatsen dat je met éen hand kunt bedienen. Ik raakte hopeloos met mezelf in de knoop bij het omgaan met het standaard fietsslot. Nu heb ik een hand vrij om mezelf vast te houden terwijl ik de fiets op slot klik en de sleutel eruit haal Waarom zijn eigenlijk niet alle fietssloten eenhandig?

Koeien 

Ik ben door de lange winterstop alweer vergeten dat de mensen zich tegenover driewielrijders opvallend hoffelijk gedragen. Iemand op zo’n driewieler maakt kennelijk een soort compassie los. Niet alleen krijg je veelal voorrang zonder dat je daar recht op hebt, wat best verwarrend en vermoeiend kan zijn, en geven ze je de ruimte. Ook groeten tegemoetkomende fietsers hartelijk, en inhalende fietsers maken vaak zelfs een kort praatje met je. Ik heb het er maar druk mee!

Ik ben, zeker tijdens het trappen, niet in staat om meer dan éen lettergreep te produceren ter begroeting. En die moet dan ook zorgvuldig getimed worden na een hap lucht. Uit voorzorg tover ik alvast een stralende lach op mijn gezicht als ik een naderende tegenligger of achteropkomer ontwaar. Mocht de groet in mijn keel smoren, dan heb ik in ieder geval vriendelijk lachend geknikt.

Vorig jaar had ik nog een aardig gevarieerd vocabulair: dag, hey, hallo, doeg, moarn. Op stille paadjes oefende ik mijn varianten, door zo veel mogelijk lucht uit mijn buik te persen en een keur aan beleefdheidsbetuigingen hardop over de weilanden uit te strooien. Herkauwende koeien waren mijn verbaasde en geïnteresseerde publiek. Deze zonovergoten zondag echter eindigt iedere groetpoging jammerlijk in een stemloze luchtstroom.

Twee nuttige tips voor je stem

Een logopediste bracht me ooit het fenomeen ‘twang’ bij. Daarbij kun je een scherper en helderder geluid voortbrengen door bewust je stem af te knijpen. Vandaag zie ik me genoodzaakt me opnieuw te bekwamen in de eenlettergrepige groeten. Ik train mezelf deze keer ook op de twang.

Ik herinner me de woorden van mijn zanglerares, dat ik 'hoog' denken moest om een hoge noot van bovenaf aan te vliegen. Nooit van onderop de hoge noot benaderen want dan haal je hem niet. Dat hielp me toen wel aardig en ik ga het ook maar eens toepassen op mijn beleefdheidsbetuigingen.

Dus ik kijk in het rond of ik echt alleen ben, denk dan twee octaven hoger en stel me voor dat ik iets vals en vinnigs ga zeggen om zo een scherpe twang te genereren. Zo vuur ik het ene saluut na het andere door het lege landschap. Ik krijg er de slappe lach van, die kan bij ALS eindeloos aanhouden. De spieren luisteren niet als de hersenen zeggen: stel je niet aan zeg, stop daarmee!

Het is te vroeg in het jaar voor koeienpubliek, anders zouden ze deze keer vast geschrokken zijn van mijn lange uithalen en oerkreten.

Zeg eens Aaa

Ik eindig het experiment met de conclusie dat een /a/-klank op zich genoeg moet zijn. Trouwens ook het enige geluid dat ik met voldoende volume kan voortbrengen😬. Wat best logisch is, het is onze meest open klinker. 

De /a/ blijkt deze middag zelfs multifunctioneel. Behalve dat het ha, hai, hal(lo) en dag kan zijn, voldoet het ook als reactie op vragen als: ‘lekker weer hè’, ‘fijn hè, mevrouw, zo’n fiets’ of ‘mag ik even passeren’, want kan ook voor 'ja' doorgaan. En als een fietser even afstapt om mij de ruimte te geven, merk ik dat de /a/ ook staat voor 'dank'!

Ik pas mijn vondst op de terugweg naar redelijke tevredenheid toe bij volgende groeters. Dit voorjaar red ik het wel door Aaa te zeggen.

Volgend jaar wil ik er gewoon een extra knop voor op mijn fiets.