"Ik hoef geen topstoel, hoor," zeg ik nog tegen Man als we onderweg zijn naar een leverancier van relaxfauteuils en sta-opstoelen. "Ik heb alleen een paar duidelijke dingetjes waar-ie aan moet voldoen en verder vind ik het al gauw goed."
Mijn manier om uit mijn oude luie stoel te komen is de afgelopen maanden een staaltje acrobatiek van de bovenste plank geworden. Steunend op de handen geleidelijk het gewicht van zitvlak naar benen verplaatsen en daarna de voeten in de vloerbedekking drukken om mezelf door het dode punt heen te duwen. Tenslotte met ijzeren discipline de balans bewaren terwijl ik de handen overzet van stoel naar rollator. Goede spieroefening maar het houdt een keer op.
Via-via heb ik recent een tijdelijke sta-opstoel op de kop getikt. Een bakbeest uit de tijd dat dit soort stoelen nog in de kinderschoenen stond. Ik ben er mooi mee geholpen en kan nu toch weer het moede lijf ter ruste brengen met de beentjes rechtuit, zonder me af te vragen of ik er wel weer uit kom. Maar prettig zit hij allesbehalve. Hard en uitgewoond.
Een paar onderzoekjes op internet leverden heel veel informatie over het fenomeen sta-opstoelen. Gewapend met mijn verlanglijst en de rollator stap ik de auto uit, om vrijwel meteen daarna neer te ploffen in de rolstoel die de winkelman me aanbiedt. De winkel heeft toch te veel lastige niveauverschillen.
Veeleisend
Vantevoren heb ik de man (regiomanager staat op zijn kaartje) gemaild wat mijn eisen aan zo'n sta-opstoel zoal zijn, om te voorkomen dat ik voor niks kom. Hij heeft er kennelijk maar half naar gekeken, want het begint al goed.
"Een sta-opstoel die kan draaien, zegt u? Die heb ik haast niet. Want een stoel die kan gaan draaien als je opstaat, is te gevaarlijk als je lichamelijk beperkt bent." Na even doorvragen blijkt het een non-probleem te zijn. De draaifunctie blokkeert namelijk zodra de sta-opfunctie wordt geactiveerd. Als je hem in de omhoogstand laat staan als je weer overeind bent, gaat hij ook niet draaien als je je er opnieuw in gaat verpozen.
Volgende essentiële eis is dat ik de armleuningen met mijn vuisten moet kunnen omklemmen. Alleen zo kan ik veilig vanuit een rolstoel in de relaxstoel overstappen. Alleen maar steunen op brede leuningen zou leiden tot wegglijden van mijn slappe handjes of falende vingers en polzen. Met een smalle, open armleuning krijg ik genoeg grip. De verkoper probeert me op andere gedachten te brengen want 'u kunt toch ook wel...' en 'waarom doet u niet...'. Nee beste man, dat kan ik niet. Omklembare armleggers en anders niet. De regiomanager kijkt wat wrevelig. "Ik weet niet of ik wel iets heb dat aan uw wensen voldoet." Mijn hoop op een goede afloop wordt gelijk de grond in geboord, want ik heb nog meer cruciale condities in petto...
Bij de pakken neerzitten?
De vertwijfelde stoelverkoper vindt uiteindelijk toch weer een aantal stoelen die aan de tot nu toe gestelde wensen voldoen. Daarop onthul ik de volgende voorwaarde: de voetensteun en de rugleuning moeten afzonderlijk kunnen worden bediend. Dat het bakbeest automatisch compleet in de ligstand gaat als je alleen de voeten rechtuit wilt steken, is me een doorn in het oog. Ik heb er een uitgesproken hekel aan als de dingen om me heen een eigen leven leiden.
Nu wordt het wel echt moeilijk voor de verkoper. Koortsachtig scant hij zijn showroom op nog acceptabele stoelen. Luttele tijd later laat hij me in een smalle, kleine stoel plaatsnemen en demonstreert hij de diverse functionaliteiten. Ha, dit komt in de richting; de rugleuning kantelt wel iets, maar niet helemaal bij het uitvouwen van de voetenbank. Maar, last but not least, de nieuwe stoel moet ook nog lekker zitten en deze stoel 'past' me niet.
Die zit!
Dat zag de manager al aankomen. "De stoel hiernaast dan? Dat is wel zo'n beetje de laatste die ik voor u kan bedenken." Deze stoel voldoet objectief gezien qua opties aan al mijn wensen, maar ik doe toch weer moeilijk want de rug zit niet helemaal lekker. De man klapt zonder wat te zeggen de hoofdsteun naar voren en op slag beleef ik mijn illuminatiemoment. Dit is close to perfection! De leren bekleding en de zonnige cognackleur spreken me zowaar ook aan. Het showroommodel is me helemaal naar de zin. Ik krijg een kop koffie en blijf een kwartiertje relaxen terwijl de winkelmanager de gegevens van de stoel erbij haalt en 'een prijsje' maakt. Ondertussen vraag ik me ernstig af of hij niet direct deze stoel eruit had kunnen filteren als hij mijn mail aandachtig had gelezen.
De prijs is niet bepaald relaxend, maar vooruit, deze stoel heeft alles en ik heb weinig zin om stad en land af te reizen voor een andere. Bij het overhandigen van het aankoopbewijs snijdt hij zonder opzet een pijnlijk puntje aan.
"U wilde eigenlijk het onmogelijke, maar u heeft nu maar mooi een topstoel!"
Tweedehands bakbeest
Nieuwe aanwinst. En nu maar hopen dat-ie snel komt en easy zit