Ze komen allemaal laat thuis vandaag en qua eten moet ik even ouderwets zelfvoorzienend zijn. Een uitgelezen moment om een nieuwe magnetronmaaltijd uit te proberen. Niet zomaar een magnetronschotel, maar een Level 4 fijngemalen maaltijd van Apetito. Level 4 verwijst naar de zogeheten IDDSI-niveaus. Okee, dit vraagt waarschijnlijk om een kleine uitleg. En die zie je hiernaast.
IDDSI (International Dysphagia* Diet Standardization Initiative) is een internationaal raamwerk dat gebruikt wordt om verschillende consistenties van eten en drinken in te delen. Het doel is om wereldwijd dezelfde terminologie voor consistentie-aanpassingen te gebruiken; in verschillende landen wordt het raamwerk al geïmplementeerd in verschillende zorginstellingen. (Bron: datisevenslikken.nl)
* Dysfagie = slikstoornis
Uitgekookt
Sinds ik op de hoogte ben van het bestaan van deze indeling, geef ik wel eens door aan een gelegenheid dat ik graag niveau 5 à 6 zou hebben. Sommige reageren opgetogen omdat ze dan precies weten wat ze moeten doen. Andere hebben er nog nooit van gehoord en vinden het maar moeilijk. Bij mijn opname in Lyndenstein dacht ik slim te zijn door met IDDSI-terminologie te schermen, maar toen ik erachter kwam dat mij dan enkel gekookte aardappelen en gehaktballen ten deel vielen, heb ik mijn kauw- en slikkwaliteiten toch een klasse opgeschroefd.
Doorgaans eten we wat Mans moestuin levert. Vijfentwintig jaar lang was dat geen probleem. Vol overgave maakte ik zelf de groente schoon, sneed ik het en vroor ik het zo nodig in. Ik maakte er een sport van steeds weer nieuwe recepten en bereidingen te vinden van steeds dezelfde ingrediënten. De laatste jaren doet hij het voorwerk zelf en mijn kookkunsten zijn helaas tot het allerlaagste basispeil gedegradeerd (maar toch, ik kook nog de helft van de week!).
Lang niet alle groenten zijn meer geschikt voor mij. Meer dan eens heb ik de afgelopen paar jaar die tuin stilletjes verwenst. Met name bladgroente en fruit met al die schilletjes, sliertjes en velletjes, rampzalige verslikpartijen levert dat op. Zogenaamd beetgare groente is eveneens funest: als dat het keelgat al haalt - vaak valt het gelijk weer op mijn bord - , blijft het daar om de haverklap steken en dan zit je met open mond heel smakelijk naar adem te happen. Flink doorkoken en botergaar, alstublieft! Geen groenten meer eten is ook weer zo wat, dus ik kijk al een tijdje rond om alternatieven. Ook vlees eten begint trouwens in een eindstadium te belanden. Vleesvervangers zijn tegenwoordig volop verkrijgbaar, dus wellicht ga ik binnenkort op de vegetarische toer. En pasta's en exotische gerechten hebben we het maar niet eens over.
Machinaal geconstrueerde composities op je etensbord
In de maling genomen
In het kader van mijn zoektocht naar alternatieven stuitte ik dus op Apetito. Ooit gezien op een spierziekten-congres. We waren al een tijdje bezig mijn eten in kleine stukjes te snijden, te prakken en te pureren c.q. in de blender te stoppen; onlangs echter was ik dat eeuwige gekauw en geknaag zo zat, dat ik een proefpakket gemalen maaltijden heb besteld. Per zeven stuks tegelijk, je kunt er een abonnement op nemen zodat je iedere woensdag een nieuwe voorraad voor in de vriezer geleverd krijgt. Trouwens, ook boterhammen en tussendoortjes zitten in het assortiment. Het bijzondere van deze gemalen maaltijden is dat de gepureerde prut in zijn oorspronkelijke vorm wordt teruggebracht. Min of meer dan, want dat blijkt alleen aan de buitenkant het geval te zijn. Het ziet er wat gecultiveerd en strak gerangschikt uit, alsof het bedoeld is voor een fotoshoot van de Jumbofolder. Gemalen wortelen die in schijfjes worden gepresenteerd en smaken naar wortel maar die de textuur van babyhapjes hebben. Je wordt eigenlijk gewoon voor de gek gehouden.
Mijn hap vanavond bestaat optisch allereerst uit drie pommes duchesse, die wel lijken samengesteld uit tien echte, zo zwaar liggen ze op de maag. Er zit wat vaag-bruinigs bij dat op de tong vlezig aanvoelt en smaakt naar varkensvlees. Ik zit ernaast want het blijkt kipfilet te zijn. Een beetje smerig. En tot slot een stapel kogelronde doperwten die er van buitenaf uitzien als aanelkaar vastgelijmde, glimmende strijkkraaltjes, maar die bij oplepelen meer weg hebben van een groene gelatinepudding. Het geheel smaakt naar en geeft een mondgevoel van het stevige erwtensoep. Allicht niet verbazend en ik erken dat ik gek ben op snert. Maar dit?... Ik weet nog niet of ik van deze artistieke spijs gelukkiger word. Nog zes diners te gaan.
