Een voormalige boerenstal midden in het weidse landschap van de Dongeradelen. Jagers, vissers, eendenkorvenvlechters, kievitseierenrapers en andere natuurmensen, alsmede liefhebbers van Friese volksverhalen. Een paar politici. En kaas. Heel veel lekkere zelfgemaakte kaas. Het draait allemaal om het nieuwste boek van verhalenverteller Gjalt de Groot.
Ik ben nog maar net uit de auto of een grijsaard schiet me aan. "Hé, de winnaar van het Frysk Diktee! Wat een prestatie!" Ken ik de beste man? Hij blijkt een journalist van de Leeuwarder Courant te zijn. Terwijl Man zijn schoenen omruilt voor zijn klompen, kaapt de journalist mij en de rolstoel en ontvoert me richting ingang.
"De winnaar! Kijk eens, de winnaar van het dictee!" roept de gastheer naar zijn vrouw, die verrast komt aanlopen. In de lange, smalle schuur wemelt het al van de genodigden. Het gaat als een lopend vuurtje door de loods, iedereen kijkt op en van alle kanten klinken gelukwensen. Ik ben helemaal overdonderd door alle complimenten en felicitaties van onbekenden. Ik voel me bijna een Bekende Fries! Het voordeel van die verse betrekkelijke bekendheid is wel, dat ze me verder met rust laten want met mij valt toch niet te praten.
Winst
De impact van het winnen verbaast me nog steeds. Zit het hem in mij, in het dictee of in de ziekte? Vermoedelijk een samenspel van alle drie. Het Frysk Diktee bijvoorbeeld heeft blijkbaar een bepaalde status binnen de Friese cultuur en veel mensen blijken er echt even voor te zijn gaan zitten. Er bereiken me via-via allerlei anekdotes over hoe erover gepraat wordt in ons dorp. Dat ik ooit nog eens Talk of the Town zou worden!
Het feit dat ik nauwelijks kan praten, schrijven en lopen en ‘toch’ het dictee gewonnen heb, blijkt mensen te raken. Dan wordt het ineens een bijzonder verhaal. In ieder geval heb ik laten zien dat aan een rolstoel gekluisterd zijn en fysieke gebreken hebben, niets zeggen over je verstandelijke vermogens. Daar zit voor mij de winst!
