Het taxibusje levert me drie kwartier te vroeg af. Ik overweeg om eerst naar het terras tegenover de theaterkerk te trippelen, maar voor ik wat zinnigs kan uitbrengen duwt de chauffeur me al het kerkhof op, want dat geeft zijn routeplanner nu eenmaal als eindbestemming op. Beetje macaber. En toch maar goed ook. Ik was nooit trippelend de steile terp op gekomen. Ik voeg me bij enkele gasten die zich tegen de kerkmuur op een smalle streep straatstenen verzameld hebben en nog even genieten van de stralende middagzon alvorens naar binnen te gaan.
Naast me zit toevallig een van de acht (mannelijke) laureaten waar het hier straks om draait. Hij vertelt dat hij in zijn leven maar één Friestalig vers heeft geschreven. In 2013. Dit jaar pas heeft hij het ingestuurd voor de Rely Jorritsmaprijsvraag en hij is prompt in de prijzen gevallen. Die prijzen voor Friestalige verhalen en gedichten worden hier straks uitgereikt.
Man, die eerst verplichtingen elders had, is nog niet aanwezig. De echtgenote of minnares van de dichter (zijn winnende vers gaat over zijn liefde voor twee vrouwen tegelijk, dus je weet het maar nooit) wil me daarom wel meenemen naar binnen. "Vertrouwt u dat wel? U kent me niet eens," vraagt ze, kijkend naar de best steil aflopende dodenakker aan onze voeten. Ze lijkt niet van het roekeloze soort, dus vooruit maar. Als de rolstoel haar zou ontglippen, rol ik zo naar beneden een vers gedolven graf in.
Draagstoel
Om binnen te geraken moeten we maar liefst drie hordes nemen. De eerste hindernis is een behoorlijk hoge drempel. Met wat extra menskracht is die achterwaarts haalbaar. Als de onbekende begeleidster me weer in de vooruit gedraaid heeft en vanuit het halletje de kerk in wil rijden, stuiten we echter op nog een veel prominentere opstap. Probleem! Geduldig en gelaten wacht ik af hoe dit wordt opgelost. Ondertussen trekken en duwen een heleboel handen aan mijn rolstoel en boven mij wordt druk gedelibereerd. Ik hoor mensen mijn naam noemen, er wordt geredekaveld over het Frysk Diktee en een mannenstem vraagt: "Hé, heb je hier ook al wat gewonnen?" Ha, dat zou wat wezen; duizend euro voor een verhaal plus eeuwige roem.
Niet door één deur kunnen
Wat er precies gebeurt, onttrekt zich aan mijn waarneming; de drom mensen belemmert mijn zicht. De derde horde ontgaat me dan ook. Dan bengel ik opeens een halve meter boven de grond, word ik met stoel en al over de drempel getild en zonder pardon de rose-met-paars verlichte zaal ingeschoven. De maîtresse neemt het roer weer over en ik word min of meer in het gangpad gestald, waardoor passerende genodigden nagenoeg een maagperforatie oplopen. Verbijsterend, maar dat gebeurt werkelijk overal en altijd: mensen die gespiest worden door de uitstekende handvatten van de rolstoel. Het beste bewijs dat rolstoelers doorgaans over het hoofd worden gezien.
Bij vertrek pas ontdek ik wat de complicatie bij binnenkomst was. Behalve de opstap van een centimeter of 15, 20, was er een veel te smalle deuropening: hindernis nummer drie. Een omvangrijk en massief bergmeubel met serviesgoed moest worden versjouwd om de andere helft van de in tweeën gedeelde toegangsdeur te kunnen openen en zo de doorgang breed genoeg voor een rolstoel te maken. Als ze me door die ene deur hadden moeten wurmen, was ik er op zijn Comedy Capers weer uit gekomen.
Missie
Voor de 'afterparty' maken intussen gearriveerde Man en ik de oversteek naar de kroeg tegenover de kerk. Kom ik toch nog even op dat terras. Zo'n receptie is doorgaans een uitgelezen gelegenheid om onder het genot van een consumptie een verscheidenheid aan ruggen en achterwerken te bestuderen. Terwijl ik de mensen vanuit rolstoelperspectief zit te observeren, komt er een bloglezeres naar me toe met een verholen opdracht: je schrijft leuke stukjes, je wint het Frysk Diktee; als jij er nou eens voor zorgt dat er hier volgend jaar op zijn minst één vrouw tussen de winnaars staat...?
Oef. Ik heb zojuist goed geluisterd naar de grondige beoordelingen en tips van de Relyjury. Het is dan ook een schromelijke overschatting van mijn schrijfsels om te hopen dat ik de eerder in het halletje gestelde vraag volgend jaar met 'ja' kan beantwoorden. Aan de andere kant: 'kan niet' ligt dan misschien op het kerkhof; mede dankzij des dichters gade, ligt 'wil niet' er nog niet naast.
