De afstand door die lange gangen met egale vloer kan ik tot nog toe in principe met de rollator overbruggen; al duurt het een kwartier, ik moet en zal zelf lopend bij de revalidatiearts komen. Dat heb ik straks acht jaar gedaan waarvan ruim drie met rollator. Het is mijn eer te na om met de rolstoel te komen. Maar die laadlift van het busje... daar durf ik niet meer op te staan. Scheef en schokkend schommelt die omhoog terwijl ik zelf al schommel en schud als een oude Lanz Bulldog. Per rolstoel lijkt me veiliger.
Er is een hoop te bespreken. De slijmbeursontsteking die maar niet te verhelpen is. De recente val en de daarbij opgelopen schade en wat daaraan te doen. De inzet van de spraakcomputer (vaker gebruiken om me niet te hoeven forceren want dat heeft hevige hoestbuien tot gevolg). Eten en verslikken. De problemen met lopen en opstaan en de vraag of een elektrische rolstoel in huis overwogen moet worden - wat tegelijk de oplossing zou zijn voor de problemen met de vloerbedekking en de luie stoel, en voor het nemen van de drempel naar buiten toe. De aanpassing van de verkeerd aangepaste wc. Hulpmiddelen om uit bed te komen. Aanschaffen van sokken en handschoenen met warmte-elementen. Allemaal dingen om me in te verdiepen en te bespreken. Houdt me voorlopig wel weer van de straat; waar ik trouwens dit jaar nog niet eens op gelopen heb.
Hoezo veiliger?
De taxi voor de terugweg laat nogal op zich wachten, het is al bijna donker als mijn 'sociaal begeleider' G en ik aan boord stijgen. In het busje zitten al twee mopperende dames die eerst naar huis moeten en bij de buren - het ziekenhuis - wordt nog een vrouw opgepikt. De chauffeur heeft kennelijk de P in vanwege een mevrouw die mee had gemoeten, maar die onvindbaar bleek. Hij trapt het gas flink in en kiest niet voor de comfortabelste route. Hij rijdt kris-kras door de Friese Wouden. Allemaal klinkerwegen vol gaten en hobbels en, het ergste, tientallen verkeersdrempels. Mijn hoofd zwiept heen en weer op mijn romp, ik houd me stevig aan de armleggers vast en ik voel bij elke vol gas genomen drempel de rugleuning verder los gaan.
Op een gegeven moment zijn we vlak bij huis maar rijdt de bestuurder weer het zuiden in om iemand 8 km verderop af te leveren. Bezorgd vraag ik G de chauffeur tot stoppen te manen omdat de rolstoel uitelkaar lijkt te rammelen. Zonder een woord te zeggen stopt hij, slaat de rugleuning op aanwijzing van G weer in de daarvoor bestemde buizen en vervolgt zijn weg. In hetzelfde tempo. Al gauw voel ik de leuning langzaamaan weer losraken, ik houd me stevig vast en onderga gelaten de kwellingen van deze helse rit. Als je nog geen gekneusde ribben hebt, dan krijg je ze zo wel.
Dan gaat het mis. Plots schiet de rugleuning los en landt achterin het busje tegen de laaddeuren. Ik zak achterover maar gelukkig houd ik de armleuningen nog vast. Van schrik ga ik bijna huilen, de chauffeur stampt op de rem dus ik schiet weer naar voren (gelukkig) en G wijst opnieuw aan hoe de rugsteun geplaatst moet worden. Zwijgend drukt hij de boel weer in elkaar en vervolgt zijn hotsebotsroute, zonder enig spoor van voorzichtigheid. "Het was net een Harry Potter-film," zegt G lakoniek als we thuis zijn, "je had wel door de achterdeur op straat kunnen vliegen."
Volgende keer toch weer de rollator misschien?
